Kolejne rodzinne pamiątki w naszym domu

Przegapiłam na blogu jedną ważną dla nas datę. 1 grudnia minęły dwa lata od zamieszkania w domu. Już nie raz pisałam, że jest on dla nas spełnieniem tak wielkiego marzenia, że cieszymy się tak samo jak w dniu przeprowadzki. Sporo się działo w ciągu tych dwóch lat. Nasze kąty ciągle nabierają wyrazu. W tej chwili głównie za sprawą zieleni i tego, co pojawia się na ścianach. Tak naprawdę na kwiaty nie mamy za dużo miejsca. Projektując dom nie wiedzieliśmy, że pokochamy rośliny. Ale staramy się znaleźć dla nich choć trochę miejsca. Lubię cieszyć nimi oczy. Ze ścianami też nie taka prosta sprawa. Brakuje nam już powierzchni na wszystko, co chcielibyśmy powiesić. 

Od jakiegoś czasu męczyła nas główna, taka (nazwijmy to) reprezentacyjna ściana. Na długo przed przeprowadzką czekały na nią obrazy lokalnego artysty. Takie pod nas, związane z naszą pracą i pasjami (lubimy wnętrza, w których widać gospodarzy i do tego dążymy w domu). Ale jak już zawisły, nie pasowały nam. Po długich rozmyślaniach i przymiarkach, zmieniły ścianę (w zasadzie jedne ciągle czeka na swoją przestrzeń w innym domu wystawiony na sprzedaż), a na ich miejsce pojawiły się kolejne dwa. Oba zawisnąć nie mogły. Piony radziły sobie na ścianie, dwa poziomy niekoniecznie. I pojawił się problem, bo te obrazy to pamiątki rodzinne. Jeden z rodzinnego domu Taty Tygrysa, drugi z mojego. Nie są to jakieś wybitne dzieła sztuki, to powszechne niegdyś oleodruki, ale liczy się sentyment. Każde z nas widziało na ścianie swój obraz.  I tak wędrowały sobie po domu, bo pierwszy raz od wbicia łopaty, nie mogliśmy dojść do porozumienia. Wreszcie wiosną na ścianę trafił obraz Taty Tygrysa. Preznet ślubny dziadków Męża ze strony Mamy. To jedyna rzecz, która zachowała się z domu po bombardowaniu w czasie wojny. Jak to się stało, że akurat ten? Chyba naprawdę mocno potrzebowałam zmian, a akurat znalazły się haczyki pod ten obraz. A tak poważnie... W naszym domu jest już sporo pamiątek po moich dziadkach. Kredens, a ostatnio przybył nam stolik radiowo-telewizyjny. Mamy też sporo innych moich pamiątek, więc odpuściłam :)

Teraz trwają poszukiwania najlepszego miejsca dla mojego obrazu. Bardzo chciałabym cieszyć nim oczy na co dzień. Jego historia nie jest aż tak odległa, jak obazu prapradziadków Tygrysa po mieczu. Podejrzewam, że lata 50 czy 60 ubiegłego wieku. O wiele rzeczy pytałam dziadków, a o obraz nigdy nie zapytałam. Był zawsze. Wisiał na akasamitnym wzorzystym dywanie w zimnym pokoju z telewizorem. Rozczuliłam się, jak na odwrocie Mąż znalazł wzmocnienie z kartonu po jakichś elementach po butach, które dziadek szewc zakupił. 

Tak się zastanawiam, jak to jest, że większym sentymentem darzę rzeczy z domu dziadków niż rodziców. Dłuższa historia. Wspomnienie dzieciństwa. Piękniejsze wytwory rąk ludzkich. Wspomnienie dziadków, których już z nami nie ma. Może wszystko razem. Ale cieszę się, że w naszym domu znalazło się trochę pamiątek po ludziach bliskich naszym sercom. 

Z tego, co wiem sporo z Was otacza się również rodzinnymi pamiątkami. Co budzi w Was najpiękniejsze wspomnienia?