A teraz maj dookoła maj...

Nucę sobie pod nosem piosenkę jednego z moich ulubionych zespołów i nie mogę uwierzyć, że za chwilę maj będzie już tylko wspomnieniem. Wiosna rozgościła się na dobre i przyniosła to, co w niej lubię najbardziej… zapach bzu i konwalii. Żałuję tylko, że ten pierwszy nie kwitnie jednak trochę dłużej, choć z drugiej strony wtedy może by spowszedniał. I oczywiście najważniejsi wiosenni gości, których z tęsknotą wyczekiwaliśmy… bociany. Mieszkanie na wsi ma tę zaletę, że nie musimy się nawet ruszać z domu, żeby je zobaczyć. Cieszyliśmy się, jak dzieci, kiedy przy posiłkach mogliśmy obserwować przyloty na naszym niebie. Przez pierwsze dni po powrocie rozgościły się na rozlewiskach wokół domu. Teraz widzimy je na niebie i w gnieździe na kominie nieopodal. Za chwilę będzie ich więcej. I pewnie zanim się obejrzymy będą szykować się do odlotu.

Niestety dni umykają dość szybko, a co za tym idzie na wszystko czasu nie wystarcza. Zajrzałam dziś na archiwum bloga i aż nie mogę uwierzyć, że kiedyś pojawiało się tu tak wiele wpisów w ciągu miesiąca, a teraz mam problem z jednym. W ostatnim czasie większość to recenzje książek. Mało to nas, mało o nas. Najbardziej szkoda mi tych comiesięcznych podsumowań Tygrysa. Zaniedbałam je i to bardzo. Tak naprawdę od czwartych urodzin nie było żadnego wpisu. Udało mi się zanotować kilka tekstów, które mam nadzieję wybrzmią przy okazji innych postów, ale niestety brak systematyczności zrobił swoje. Sporo się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Żałuję, że na bieżąco nie spisywałam wrażeń, ale doba jest za krótka. I tak naprawdę odkąd się przeprowadziliśmy nie mam ochoty sięgać do komputera. Aż trudno mi uwierzyć, bo wcześniej byłam chyba trochę uzależniona. Częściej sięgam do komórki. Zajrzę do Was. Wrzucę zdjęcie i kilka zdań na komentarz na IG. To też fajny sposób na zatrzymanie wspomnień, bardziej systematyczny, ale blog towarzyszy nam od dawna i szkoda, żeby zarastał pajęczynami. Niestety brak czasu i zmęczenie mnie pokonuje. Wraz z dorastaniem Tygrysa wieczory, takie tylko dla nas, są coraz krótsze i zwykle staję przed wyborem: książka, szydełko, serial z Tatą Tygrysa. Czasem zwyczajnie padam. Od dłuższego czasu zasypiam z Tygrysem, bo ma potrzebę bliskości z mamą, a jak wyjdę od niego to jestem zwyczajnie rozbita. Tak bardzo chciałabym nadrobić zaległości. Czeka wpis o przeprowadzce, wszak 1 czerwca mija pół roku. Czekają posty o poznawaniu świata z Tygrysem. Znalazłoby się trochę, ale zobaczymy czy znajdę chwilę na nie i czy głowa odtworzy to, co już było. Zwłaszcza, że teraz większość czasu spędzamy na dworze, to ja z Tygrysem. Tata Tygrysa w sumie też, choć on po pracy rusza do roboty, bo przy domu jest jeszcze sporo do zrobienia. Lista zamiast się skracać, ciągle się wydłuża. Ale liczyliśmy się z tym, choć moja niecierpliwa natura dostaje niezłą szkołę.

Na koniec jeszcze kilka zdań o Tygrysie. Kochani, mamy w domu wygadanego i bystrego 4,5- latka. Synuś nadal nie przepada za ludźmi, ale jeśli kogoś pozna i polubi wchodzi w relację. Nie lubi bawić się sam. A że nie ma rodzeństwa towarzyszami zabaw jesteśmy my, choć też staramy się uczyć, żeby zagospodarowywał sobie czas. Tygrys kocha zabawki, zwłaszcza auta i ciągle Mu mało i przyznaję, że przesadzamy z obdarowywaniem (my i dziadkowie, żeby nie było). Najchętniej nie wracałby z podwórka. Nadal nie przepada za przedszkolem, ale jak już wejdzie do sali i kolegów, daje radę. Śpi w swoim pokoiku. Ma piękny uśmiech i oczy, którymi czaruje wszystkich dookoła. Jest mądry, ciekawy świata. ale jak już wejdzie do sali i kolegów, daje radę. Śpi w swoim pokoiku. Ma piękny uśmiech i oczy, którymi czaruje wszystkich dookoła. Jest mądry, ciekawy świata. Od pół roku bardzo poruszają Go sprawy związane z wiarą. Jest tylko jeden problem… nie radzi sobie z emocjami, szczególnie ze złością. I niestety to rzutuje na nasze wspólne życie. Momentami nie mamy już sił, zwłaszcza, że to nie jest świeża sprawa. Jesteśmy zwyczajnie zmęczeni, ale wierzę, że razem (to jest kluczowe) i z pomocą specjalistów damy radę. Za chwilę kończymy spotkania z psychologiem, który wreszcie zadbał o nas, o Tygrysa, o Mamę Tygrysa i Tatę Tygrysa. Niestety muszę przyznać, że dużo złego zrobił Ośrodek Adopcyjny. Sporo musieliśmy przepracować. Dla pracowników OA liczyło się dziecko. To jest w porządku, ale za dzieckiem są jeszcze rodzice ze swoimi emocjami, potrzebami, pragnieniami, bagażem przeszłości. Podczas całej procedury o tym nie było mowy. Wiele kwestii było ustawianych z pozycji: bo tak, a próby pytań “dlaczego?” nie były mile widziane. Niestety teraz to się odbiło czkawką, ale wiele spraw mamy już wspólnie przepracowanych, choć oczywiście liczymy się z tym, że na naszej rodzicielskiej drodze napotkamy jeszcze sporo innych. Póki co walczymy o Tygrysa, żeby i jemu i nam żyło się łatwiej. Żałuję tylko, że mamy tak mało czasu dla siebie, zwłaszcza, że Młody coraz bardziej jest dla świata, a nie dla nas. Popołudniu to 3-4 godziny. Sobota… to zwykle jakieś domowe obowiązki. Pozostaje niedziela. I niedziele są nasze. Może uda mi się w końcu którąś opisać. Trzymajcie kciuki.