Wokół choinki

Dziękujemy za życzenia pod poprzednim wpisem.  

Za nami długo wyczekiwane Święta. Święta we Troje. Święta z naszym kochanym Synkiem.  Dla naszej małej Rodziny będą niezapomniane. Dla mnie najpiękniejsze są te chwile, które spędzam z Chłopakami w naszym mieszkanku, przy naszej choince. Może dziczeję, a może lata oczekiwania spowodowały, że każda chwila we Troje jest tak cenna.

W przedświąteczny wtorek ubraliśmy drzewko. Co roku obiecujemy sobie, że będzie mała (no może mniejsza) choinka, a i tak zawsze jest spora. Tegoroczna jest mniejsza od swoich poprzedniczek, ale oczywiście znacznie większa od tej planowanej. Ale koniec końców pięknie się prezentuje. Pewnie dlatego, że swój wkład w ubieranie drzewka miał Tygrys. Obawialiśmy się bliskiego spotkania Synka z choinką. Chyba troszkę się przestraszył po tym, jak ukłuł się igiełką w palec i przez pierwsze dni nie zbliżał się do drzewka. Trochę cierpiał, bo donica z zawartością stoi na Jego codziennej trasie do okna, przy którym lubi spędzać czas. W tej chwili się oswoił i spokojnie zasuwa do okna. Próbował dotykać wiszące niżej ozdoby, ale delikatnie. Na wszelki wypadek powędrowały wyżej. Generalnie choinka Mu się podoba. Pokazuje paluszkiem na ptaszki (ko ko), aniołki (lala) i światełka. Ale żeby nie było. Bliskie spotkanie miało miejsce. W buzi wylądowała igiełka. Na szczęście Tygrysowi nie smakowała. Zorientowałam się po minie i wyciągnęłam z buziaka niepożądaną zawartość.

Wigilię spędziliśmy u moich rodziców. Moja Mama chciała mieć dwie córy przy sobie, więc przy stole była rodzina mojego szwagra i druga babcia Tygrysa. Cieszyłam się na tak dużą Wieczerzę, że Młody będzie miał towarzystwo. Ale takich Wigilii, jak w dzieciństwie już nie będzie. W sumie nie było źle, ale czegoś mi zabrakło. Nie potrafię wyartykułować czego, ale mam mieszane uczucia. Może po prostu zabrakło ducha. Do tego towarzystwo dla Tygrysa okazało się tak wredne i rozpuszczone, że nosiło nas ze złości. Nie na dziecko, tylko na jego rodziców, którzy zrobili sobie chyba na te 2 godziny wolne od opieki. O ile jestem w stanie zrozumieć niezadowolenie z braku wymarzonego prezentu (tu zawaliła moja siostra, a raczej kupujący z serwisu aukcyjnego, u którego go zamówiła), o tyle wyrywania i rozpakowywania tygrysich prezentów już nie. Na nic się zdały prośby, tłumaczenia. Nasze, a nie właścicieli łobuza. A biedny Tygrys nie wiedział, co się dzieje. Szkoda, bo widać było, że zabawki, które dostał sprawiły mu przyjemność, a nie mógł spokojnie się nimi bawić. Jak miła była odmiana przy świątecznym spotkaniu z rodziną pierwszego dnia świąt. Serce nam się radowało, jak patrzyliśmy na Tygrysa bawiącego się ze swoimi kuzynkami. Jednak da się. Bez wyrywania, zabierania. Młody chyba skradł serca dziewczynek, bo czekały na Niego. A Chłopiec pierwszy raz na ich widok nie płakał. Uf.

Tygrys był chyba już trochę zmęczony tymi wizytami, ale przedłużyliśmy świętowanie do niedzieli. Musiałam odwiedzić chrześniaczkę, do której nie dotarłam na urodziny w październiku. Na szczęście moja córcia jest wspaniałą dziewczyną i nie miała mi tego za złe. A wyściskała mnie, jak wtedy, kiedy miała lat 6 czy 9. A cenię ją jeszcze za to, że nie czeka na prezenty. Czeka na nas. A cieszą ją drobiazgi, które zwykle są dodatkiem. I wszystko byłoby fajnie, ale Tygrysowi nie spodobał się jej tata i mieliśmy dwugodzinną histerię z krótkimi przerwami. Kurczę. Zastanawiam się czy Młody ma taką naturę? Czy potrzebuje czasu? Czy może my coś zaniedbaliśmy? Może za mało z Nim wychodziliśmy do ludzi? Nie wiem. Szkoda mi Go. A i my się denerwujemy, bo to niezbyt komfortowa sytuacja. Dziś powtórka z rozrywki. Kolęda. Dość krótka. Nie było szansy na rozmowę, bo Młody tak płakał. Szkoda, bo lubimy tego Księdza. Umówiliśmy się na herbatę w innym terminie w godzinie snu Tygrysa. Pozostaje nam cierpliwie czekać i wspierać Chłopaka. Może czas przyniesie zmiany.

I tak mijają nam świąteczne dni. Spędzamy czas przy choince. Układamy klocki, które rok temu pojawiły się pod drzewkiem dla Niej/dla Niego. Cieszymy się sobą. Wzruszamy. Jutro wieczorem oglądamy z Przyjaciółką „Ambassadę” (który to raz już w tym roku?) przy domowej pizzy. Na sylwestrowy wieczór Tatatu zamówił nasze ulubione sushi. Wieczór będzie pewnie krótki, przecież 1 stycznia Młody jak co dzień zbudzi nas rano i nie będzie mowy o wylegiwaniu do południa. Martwimy się, jak zareaguje na hałas. Mam nadzieję, że będzie smacznie spał. A po niedzieli próby orszaku. A w Nowym Roku miało być przecież spokojniej. Akurat :)

Także dość intensywne Święta za nami. Jak nigdy. Ale najważniejsze to, co w sercu. A raczej Kto. Oby dary, które przyniosło Dzieciątko trwały przez kolejne dni i miesiące.

Kochani, to ostatni wpis w tym roku. Życzę Wam, aby kolejny przyniósł wszystkim wiele dobra, radości, pozytywnych zdarzeń i dobrych ludzi wokół. Wierzę, że nasz blogowy świat za rok o tej porze będzie większy o kilkanaście/kilkadziesiąt stóp w małym rozmiarze.