Jestem sobie mały miś…

Ostatnie tygodnie mijają nam pod hasłem „tuli, tuli” (w dziadkowej wersji „miło, miło”), co oznacza przytulanie Tygrysa do wszystkiego, co miękkie, a w szczególności do pluszaków.

Nie wiem dlaczego, ale zanim Synuś się pojawił byłam sceptycznie nastawiona do maskotek. Kojarzyły mi się tylko z kurzem i tzw. durnostojkami. Ale jak to mówią: zapomniał wół… Dzisiaj podczas drzemki Tygrysa wyciągnęłam swoje albumy z dzieciństwa i na czarno-białych fotografiach  odnalazłam swoje maskotki, głównie misie. Moim ulubionym był mały miś (trzymam go na prawej górnej fotografii). Nie pamiętam w jakim był kolorze, z jakiej okazji go dostałam i co się później z nim stało. Pamiętam tylko, że był dość mocno wyeksploatowany.

Te dwa duże misie dostałam z okazji tych samych urodzin, czyli w listopadzie na moje oko ponad 30 lat temu (szkoda, że rodzice nie mieli zwyczaju opisywania zdjęć). Identyczne, jasnożółte. Nie należały do moich ulubionych. Pewnie dlatego, że jak większość maskotek w tamtym czasie, wypełnione były trocinami, a w związku z tym nie były zbyt miłe w dotyku. Na fotografii załapał się jeszcze pies podłogowiec, który ma prawie tyle samo lat, co ja. A co ciekawe dzięki chomikowaniu mojej Mamy zachował się do dziś. Latem wyciągnęliśmy go z piwnicy, żeby odświeżyć zanim trafi w tygrysie rączki.

Był jeszcze jeden ukochany miś. Nie pamiętam z jakiej okazji i od kogo go dostałam. Podejrzewam, że jest niewiele młodszy ode mnie. I mam go do dziś. To ten niebiesko - żółty. Ten mniejszy  też jest bliski mojemu sercu, bo to prezent od Tatatu, jeszcze nie męża.

Co się stało z misiem?

A dlaczego wzięło mnie na wspomnienia? A to dlatego, że dziś obchodzony jest Światowy Dzień Pluszowego Misia. Misia, który zawsze wywołuje pozytywne skojarzenia. Kojarzy się z czymś miłym, przyjemnym. Przywołuje wspomnienia beztroskiego dzieciństwa i bliskich nam osób. 

I jak dziś patrzę na Tygrysa tulącego się do misia, ściskającego jego futerko zmieniam zdanie – pluszaki to jedne z najpiękniejszych umilaczy dzieciństwa. A kurz? Dzisiejszym miśkom pralka nie straszna.

Synuś ma już na stanie kilka pluszaków, głównie miśków. Mały, biały miś, który pozwolił nam przetrwać Chrzciny bez większych histerii (dostał go Tygrys od zupełnie obcej nam osoby, którą bardzo wzruszyła nasza historia). Poza misiem prosiaczek od Cioci i niebieska Owieczka od internetowej Cioci. Do obu szeroko się uśmiechamy. I wreszcie świeżynka – urodzinowy miś od rodziców, niewiele mniejszy od Tygrysa, który nieźle go poniewiera, ale również głaszcze i karmi. A w szafkach kryją się jeszcze pacynki i urocze skrzydlate stworzenia, o których w osobnym poście.

Prosiaczek po lewej - rocznik 1997 (prezent na 18 urodziny od rodziców Mamatu), po prawej - 2015.

Wszystkim pluszowym misiom w dniu ich święta życzę, aby zawsze wywoływały uśmiech na twarzach dzieci. Wszystkim dzieciom, żeby miały choć jednego pluszowego przyjaciela. Nam dorosłym ciepłych misiowych wspomnień. A skoro przy wspomnieniach jesteśmy – pamiętacie swoje misie z dzieciństwa? A może macie je jeszcze ukryte w przestworzach szaf?